Hageland Blues & Roots Night Festival Zaal Glazuur Glabbeek (22-03-2025) reporters & photo credits: Marcel info organisatie: Hageland Blues & Roots Night © Rootsville 2025

De lente hangt in de lucht en dat wordt elke dag duidelijker. Stilaan komen ook de festivals in het vizier. Eén van de beginnende festivals, die ik elk jaar met veel plezier een bezoek breng, is de Hageland Blues & Roots Night in Glabbeek. Niet bij de deur wat mij betreft maar wel steeds de moeite om mee te pikken en dus stapte ik in mijn blues mobiel en trok richting het mooie Hageland.

Mooi op tijd om nog even de aankomst van Milaan-San Remo mee te pikken om dan richting Zaal Glazuur te stappen, vele bekenden te begroeten en ons natuurlijk te goed doen aan de frisse Duvel. Life can be beautiful.

Er stonden alweer 5 fijne acts op het programma, dat in gang werd geschoten door een Leuvense Legende: Big Bill Krakkebaas, kortweg Big Bill ofte Armand Hombroeckx. Ik herinner mij nog mijn eerste keer Marktrock in Leuven met Big Bill en de hits ‘Ene Mee Hesp’, ‘Vismarkt Boogie’ of ‘Voordeur Blues’. Wat een tijd! Wel na al die jaren, had ik deze levende legende uit mijner jeugdjaren nog eens live op een podium zien vorig jaar op Sortie Blues en nu in het Hageland. Wel, wel, wel…maakt dat mee. Hij stond aangekondigd “with friends” en dat bleken Toon Derison te zijn op drums, Luk De Graaf op gitaar en Jeanke Vandooren aan de bas.

Van bij de start had ik niet echt een goed gevoel. Ofwel lag het aan het geluid ofwel aan Armand zelf maar de zang was maar pover en bijna niet verstaanbaar. Bij ‘Boom Boom’ van John Lee Hooker lanceerde Armand een grapje die volgens mij ergens onderweg verloren ging.  Redelijk wat songs in zijn Leuvens dialect maar het is hard om zeggen, en meestal zeg ik het niet graag, maar sorry mannen, het vet is gewoon van de soep.

Van een song over het feit dat “hij stikte van de dorst” naar ‘Call Me The Breeze’ van Lynyrd Skynyrd was een grote stap en de zang van Armand werd geluidsmatig toch overspeeld. ‘Memphis Tennessee’ was er eentje voor Luk en Jeanke mocht zijn ding doen met ‘It’s All Over Now’. Armand mocht dan nog Robert Johnson aanroepen bij zijn ‘Crossroads Blues’ om uiteindelijk af te sluiten met het obligate ‘Ene Mee Hesp’. Armand heeft zijn gloriedagen gekend, maar die liggen jammer genoeg al een tijd achter hem, wat niet belet dat de man nog steeds een brede schare fans heeft.

Tijdens de “change overs” kregen we een fijn duo aangeboden uit het verre Gent met niemand minder dan Leander Vandereecken & Olivier Vander Bauwede. Twee muzikanten met een passie voor blues & roots muziek. Samen vormen ze een akoestisch duo met gitaar, mondharmonica en zang. Ze leerden elkaar kennen in de Missy Sippy, waar ze beiden actief zijn als drijvende krachten van de jamsessies.

Olivier Vander Bauwede is een echte “Stroppendrager” maar vooral een virtuoos op de Mississippi saxofoon. Een echte topper in zijn genre.

De roots van Leander liggen in een klein West-Vlaams dorpje, maar je zou denken dat hij is opgegroeid aan de oevers van de Mississippi. Hij is de drijvende kracht achter de fantastische band “A Murder In Mississippi”. Leander ademt gewoon muziek. Dit wordt smullen. Jammer dat het kleine zijpodium minder aandacht geniet van het hoofdpodium want hetgeen dit duo aan de man bracht was toch wel een paar klassen hoger dan wat we net hadden gehoord.

Pareltjes als ‘Make It To The Woods’, ‘Busy Bee’, Howling Wolf’s ‘I Asked Her For Water’, ‘I’l Leaving’, ‘Mona Maura’ of het knappe ‘Judith’, allemaal songs gebracht op hoog niveau. Leander bespeelt het publiek op zijn eigen gekende manier en zijn knappe stem matst perfect bij het schitterende harmonica werk alweer van Olivier. Gewoon Belgische topklasse!

Na dit, veel te korte, intermezzo ging onze aandacht terug naar het hoofdpodium waar de Ralph De Jongh Band intrede zou doen. Ik had Ralph de laatste jaren al enkele keren aan het werk gezien en het was meestal altijd in orde.

Ralph de Jongh werd geboren in Roosendaal op 31 juli 1975. Buiten het feit dat de man afstudeerde als wijsgeer kunst en cultuur, Antieke Chinese wijsbegeerte met betrekking tot de plek van muziek in de samenleving, is hij een begenadigde blueszanger, gitarist en componist. Zijn houten klompen, die hij als percussie-instrument gebruikt, zijn ondertussen zowat zijn handelsmerk geworden. Buiten Ralph (zang, gitaar en harmonica) bestaat de rest van de band uit Nico Heilijgers op bas, Arend Bouwmeester aan de gitaar en op sax en Marco Overkamp aan de drums.

Geen klompen aan de voeten deze keer, maar ze waren wel aanwezig op het podium. Ralph zou ons het komende uur trakteren op een zeer stevige en meer dan aangename set, waar vooral de sax een zeer groot deel voor verantwoordelijk was. Ralph’s stijl is genoegzaam gekend maar de sax tilde dat toch naar een ander niveau en gaf het een andere sound al beginnend met ‘Straight From The Heart’. Wat Ralph met een gitaar kan doen is soms fenomenaal te noemen. De aanwezigen genoten van ‘’You’re Wrong’ of Elmore James’ ‘I Believe’ waar de slide een prominente rol kreeg. Deze set swingt als de beesten man. Naar het einde toe mocht het toch iets trager, enfin relatief gesproken dan toch en dan waren we al een dik uur verder. Ralph’s set eindige dus op een “iets” tragere noot. Geen tijd voor bissers want het tijdschema werd zeer strak opgevolgd.

Terug naar het zijpodium waar we zonder morren alweer konden genieten van een fijne set van ons Gents duo: Leander en Olivier.

Ondertussen stond het trio van de Robbert Duijf Band al klaar om aan hun set te beginnen. Met deze band gaan we het over een ander boeg gooien. Ik heb Robbert al een aantal keer gezien en horen spelen en telkenmale weet de man mij te bekoren met zijn mix van old school delta-blues, Brits-Amerikaanse folk revival en gospel-blues. Dit keer volledig anders want Robbert komt langs met zijn band.  Met zijn gospel-blues pakte de band in Braga (Portugal), tijdens de laatste EBC, de zaal volledig in en kreeg het trio een staande ovatie. Robbert en zijn band speelden nog niet al te vaak in België, jammer eigenlijk, want kwalitatief zeer sterk. Maar daar komt ondertussen toch wel verandering in, gelukkig maar zou ik zeggen.

In zijn band vinden we Robbert’s zoon Rubin aan de contrabas en aan de drums een oude bekende met Sjaak Korsten, ons nog bekend van bij The Ragtime Rumours. Dit zou wel eens een knaller van jewelste kunnen worden. En dat werd het inderdaad. Het trio startte sterk met ‘Ticket For The Love Train’ een aangenaam en swingend nummertje dat je onmiddellijk in de greep heeft. Dat wordt bijna zonder enige overgang gevolgd door ‘Change Myself’ en ‘Love To See You Cry’.

Het trio amuseert zich daar op het podium en dat is te zien aan de brede glimlach van Rubin, die jongen geniet enorm van hetgeen hij aan het doen is. Robbert heeft er duidelijk zin in en zijn songs worden aangekondigd met de nodige en fijne bindtteksten zoals bij ‘I Ain’t Dead yet’. Ondertussen roffelt Jaak op zijn gemakje op een minimaal drumstel. Weing woorden nodig bij dit trio die elkaar blindelings weten te vinden en die knappe dingen aan de man brengen zoals ‘Talking In You Sleep’, ‘Firts Train Out’ of ‘All Night Long’. Ik genoot met volle teugen want dit was weeral kwaliteit. Ondertussen was Robbert’s Duvel bijna leeg en waren we aangekomen aan het einde van deze zeer aangename set maar alvorens afscheid te nemen kregen we nog ‘I’m The Devil’ en ‘’Falling Of The Wagon’.

Na de laatste set van Olivier en Leander was het tijd om op het hoofdpodium de laatste band van de dag te ontvangen en dat waren vandaag de drie youngsters van The Zac Schultze Gang. Hiervoor trekken we naar de UK. De band werd in 2020 opgericht in Gillingham (UK). Dit powertrio bestaat uit frontman Zac Schulze (gitarist en zanger), zijn broer Ben Schulze (drummer) en Ant Gunnarsson (bas) en samen creëren ze een zinderende mix van blues en rock.

Hun muziek is doordrenkt van liefde voor 20e-eeuwse artiesten, wat resulteert in vlammende, opgewerkte bluesrock. Deze jonge gasten werden in 2023 nog uitgenodigd op Eric Clapton’s Crossroads Guitar festival, en ook op het Rory Gallagher International Tribute Festival in Ballyshannon speelden ze de pannen van het dak en dat deden ze vorig jaar nog eens over op Swing Wespelaar en toen ik ze dit jaar al aan het werk zag op Scheldeblues in Vlissingen. Gene kattenpis dus. Rock on!

Een start aan 100km/uur met ‘Like It This Way’ zonder adempauze gevolgd door het stevige ‘Woman’. Als iemand Johnny Cash op speed wou horen spelen, wel die werd op zijn wenken bediend met hun eigen versie van ‘Folsom Prison Blues’. Terug naar het stevige werk met ‘Take What You Want’. Aan het publiek te zien hadden deze jonge wolven iedereen al ingepakt met hun stevige bluesrock. Minpuntje vond ik hun versie van BB’s ‘The Thrill Is Gone’, enfin ieder zijn goesting.

Ondertussen was het al bijna middernacht en ik had nog een serieuze rit voor de boeg dus besloot ik mijn boeltje in te pakken en richting bedstee te trekken. Zac en zijn gang zouden we nog genoeg kunnen zien de volgende maanden want ze staan zowat overal op de affiche. Hopelijk schaadt overdaad dan niet.

Merci Hageland Blues & Roots, het was weer dik in orde. Leuke sfeer en zeer goede organisatie. Steek maar een pluim op jullie hoed en ik zou zeggen: “Tot Noste Joar”.

Marcel